Stuck in paradise

Freya in Barbuda blauw

“Wow! Ik ga nog een kannetje halen, we hebben misschien wel 15 liter opgevangen!” In het donker klautert Suzanne terug naar de kuip, onder onze gloednieuwe zonnetent door. Het heeft zojuist heel hard geregend. Mark heeft in de wind en de koude regen op het voordek gezeten, en geprobeerd ons zojuist gekluste regen-opvang-zeiltje in de goede positie te houden. En met succes!

Inmiddels liggen we alleen maar voor anker. Bij prachtige stranden in helder water. We nemen iedere dag zeker één duik en douchen met zout water. Maar met zoet water afdouchen aan het einde van de dag is een must. Nu we nauwelijks in havens komen en de gelegenheid hebben om water te tanken, moeten we continue zuinig zijn met water. Als het dan ineens met bakken uit de lucht komt, word je hebberig; binnen no-time hebben we een zeiltje gespannen dat er voor zorgt dat de regen in Coen z’n badje druipt. Aan het einde van de bui hebben we 18 liter water; toch goed voor 4 dagen douchen. 😉

Terwijl het einde van onze reis in zicht komt, wordt er toch weer het nodige geklust aan boord van de Freya. Tien maanden geleden, in Noord-Spanje en het begin van de warmte, maakten we zelf een bimini (zonnetent). Helaas, na maanden trouwe dienst (en veel zon en wind) heeft deze het dan toch echt begeven. De zon is simpelweg te fel om níet iets van een bimini/zonnetent te hebben. Bij de bouwmarkt in Martinique scoren we geschikt doek, en de naaimachine gaat weer op volle toeren. We vinden het resultaat geweldig! En om eerlijk te zijn, zijn we klaar voor nog een zomertje in de Carieb! 🙂

de nieuwe high-end zonnetent

Na Guadeloupe zijn we een aantal dagen op Antigua. Maar na een paar dagen in prachtige baaien gelegen te hebben gaan we gauw door naar Barbuda. En wat een prachtig eiland is dat?! Barbuda hoort bij Antigua. Het ligt 30 mijl noordelijker, en voor de meeste cruisers ‘een beetje uit de route’. Rondom Barbuda liggen allerlei riffen en ondieptes. Terwijl de afstand tussen Antigua en Barbuda zo’n 30 mijl is, wordt de zee tussen beide eilanden niet dieper dan 50 meter. We ankeren bij Cocoa Point. Regelmatig duikt er een schildpad omhoog. En als we de eerste dag nietsvermoedend naar het anker snorkelen zien we ineens een rif haai onder de Agaath. Die doet zich tegoed aan het koraal op de kiel.
Het strand is hier wit, net basterd suiker, en eindeloos. Helaas zit het weer wat tegen. Het is bewolkt, en het regent met enige regelmaat. Ondanks dat, is het uitzicht op de turquoise zee en het strand geweldig en spelen Coen en Melle maar al te graag in het water.

What a view!

De ene avond nog mooier dan de andere

Weer of geen weer.. strand kan hier altijd

Op de dag voor Pasen gaan Donatien en Suzanne op stap om eieren (en wat andere boodschappen) te scoren; er moeten natuurlijk eieren geschilderd worden! Het wordt nogal een expeditie.. De afstand naar het (enige) dorp op dit eiland is zo’n 8-10 km. En vol goede moed beginnen wij de wandeling. Er schijnen regelmatig auto’s voorbij te komen die je een lift kunnen geven. Nu zien wij af en toe een auto, maar deze gaat de verkeerde kant op.. Als we al zeker een uur lopen, vertelt een wegwerker ons dat het nog zeker 1.5-2u duurt.. ai. En i.v.m het paasweekend is iedereen aan het kamperen aan het andere uiteinde van het eiland. Dat verklaart de weinige lift-mogelijkheden. Uiteindelijke worden we voor de laatste kilometers opgepikt en gedropt bij de supermarkt door jongeren die de camping hebben verlaten voor de lunch. Op het eiland wonen een paar honderd mensen, en de terugweg is een stuk makkelijker. Van de ene auto worden we naar een andere auto gebracht, omdat zij elkaar kennen en al kunnen raden waar de ander heen rijdt.

Dé weg naar “de stad” 

De volgende dag is het groot feest voor Coen en Melle. Er worden eieren gezocht op de Freya, daarna worden ze versierd en opgegeten. Met zelfgebakken krentenbrood is de paasbrunch compleet. Het is een echte joepie-dag!

Eieren zoeken; wat een feest

en natuurlijk schilderen

We houden een bonte avond. Want na heel veel gezellige momenten is het tijd om afscheid te nemen van Agaath. Coen en Melle hebben het nog niet zo door, en dat is waarschijnlijk maar beter ook. Vanaf Barbuda willen wij doorvaren naar de British Virgin Islands (BVI’s) om daar nog even rond te varen voordat Freya op transport gaat. Aangezien het bereiken van Codrington (het dorp op Barbuda) nogal een expeditie was, en dat ook de plek is waar uitgeklaard moet worden voor vertrek, besluiten we Freya en Agaath in Low Bay te ankeren. Als je van daaruit aan land gaat, hoef je alleen maar een lagoon van ongeveer 1.5km over te steken. Dat schijnt d.m.v. een watertaxi te kunnen, of met je eigen dinghy als je die een stukje over land tilt (toch een beetje een Elfstedentocht-gevoel). Dit leek ons een gemakkelijkere optie dan vanaf Cocoa Point.

Echter, het waait al een aantal dagen stevig (5-6 Bft) en eenmaal aangekomen in Low Bay staat er een enorme swell (3 meter). Er staan steile kuilen en de golven slaan indrukwekkend op het strand stuk. Na een verkennende tocht per dinghy lijkt het er op dat het onmogelijk is om veilig aan land te gaan. Daar zitten we dan, in een prachtig mooi paradijs, maar een beetje opgesloten op onze boten. Gelukkig vermaken de mannen zich zonder enig probleem. Voor de afwisseling wordt er dan op de Agaath en dan op de Freya gespeeld. En wij houden gewoon nóg een bonte avond, want het weer weet ons mooi op Barbuda vast te houden!

Stuck in paradise

Geen punt voor Coen en Melle, die vermaken zich wel

De volgende dag gaan Mark en Bas op expeditie. Gewapend met een waterdichte tas met kleding vertrekken ze in zwembroeken richting de kant. Het is even uitkienen, maar ze weten een veilig momentje te vinden. Vlak voor de landing wordt Mark nog even uit de dinghy geslingerd, maar ze komen zonder al te veel kleerscheuren aan. Klunen de dinghy en spullen over de ‘duin’, en steken de lagoon over per eigen dinghy. Eenmaal aangekomen in Codrington begint de bureaucratische poppenkast. Het is altijd de vraag wat ze voor je in petto hebben. En jawel: het is verboden om met eigen boot de lagoon over te steken?! Dat staat nergens.. toch 20 US dollar boete.. right. Als wederdienst (vond de beste man het zelf ook een beetje lullig?) mag Mark wel gebruik maken van de douches van het kantoor. Na een paar uurtjes zijn ze weer terug op de boten, uitgeklaard en wel, en is de swell nog meer gaan liggen. Nu kunnen we ook nog even met z’n allen van het strand gaan genieten. De bodyboards gaan mee! En dit keer meer voor ons dan voor Coen en Melle 😉

Bas en Mark op expeditie

Ai,… branding…

Jawel, gered!

Na een laatste strandborrel en een koffie in de ochtend van vertrek, wordt het dan toch echt tijd om te zwaaien. Dag lieve Agaath, we gaan jullie missen!

Bye bye Agaath, we gaan jullie missen!

We varen richting de BVI, een tocht van 160 mijl: 2 dagen en 1 nacht. Waarschijnlijk onze laatste nacht doorzeilen, misschien nog in Engeland.. maar in ieder geval onze laatste nacht doorzeilen in korte broek! Het is prachtig weer, een voordewindse koers, rustig windje (3-4 Bft) en een aangename zee. Knagend op een verse kokosnoot glijden de gedachten aan de afgelopen maanden zeilen in de Carieb aan me voorbij. Wat een geweldig weer hier, altijd 28 graden, zowel de zee als de lucht, prachtige stranden, en heerlijk water. Af en toe wat veel wind op een tochtje, maar de afgelopen weken worden we verwend met van die geweldige zeildagen waarvan je in Nederland altijd denkt dat je er hooguit 1 of 2 per jaar meemaakt.
Voor nu hoop ik vooral dat, als ik straks zo’n bakje kant en klare kokos van de AH-to-go leeg knaag, ik deze herinneringen er mee oproep. 😉