De Badjes

“Hé, mag ik u wat vragen?” “Hallo, ja natuurlijk.” “Zijn jullie met deze boot helemaal hierheen komen varen?!” “Uhm, ja..” “Niet?!” “Ik zei het toch!!”
We liggen in de BVI, British Virgin Islands, en naast de Freya stopt een dinghy die bijna de helft zo groot is als onze boot. Daarop een vader met 2 pubers, afkomstig van een huurcatamaran die zeker 2 keer zo groot is als Freya. Een weekje op vakantie. En tja, die Nederlandse vlag op dat kleine blauwe bootje daar.. Vader dacht het al, maar ze konden het zich niet voorstellen, dus kwamen ze het toch maar even vragen.

We liggen misschien wel op de beste spot: The Baths. Langs de kust liggen enorme stenen opgestapeld die de afgelopen honderden jaren zijn uitgesleten door zee en wind. De zee grenst er nog steeds aan, en vult de uitgeholde ruimtes met vers zee water. We leggen Freya aan een mooring en springen in de dinghy. Deze moeten we zo’n 50 meter voor de kant aan een lijn binden; het laatste stuk zwemmen we naar de kant. Daar loopt een route, dwars door de steenformaties heen. Al klimmend en klauterend tussen de rotsen door kom je telkens in een nieuw ‘badje’. De rotsen zijn mooi en heel indrukwekkend. En deze speeltuin is voor Coen helemaal een feest, telkens wil hij naar ‘nóg een badje!!!’.

De BVI is een waar charter-paradijs. En, terecht. Het bestaat uit allemaal kleine eilanden, met talloze baaien. De afstanden zijn (relatief) kort en ondanks dat we soms wat moeten kruisen, lukt het om in een halve dag op de volgende bestemming te zijn. Zo kun je iedere nacht ergens anders slapen, maar blijft er naast het zeilen ook genoeg tijd over om naar het strand te gaan en te snorkelen. Het water is ongelooflijk helder! Wij kriskrassen door de BVI heen en genieten van de mooie baaitjes.

Freya in Cane Garden Bay

Trellis Bay – klein artistiek strandje/dorpje

en een leuke speelplaats voor Coen!

met Jasper en Julian van Tsuru

 

The Indians. Bij deze rotsen midden in de zee gaan we overdag een paar uur aan een mooring om te snorkelen: er is prachtig koraal en heel veel verschillende vissen

Voor Sandy spit, vlakbij Little JostVanDyke; onze laatste stop op de BVI

Little Harbour. Hier liggen we zelfs twee keer. Zo’n rustig beschut baaitje. Iedereen ligt met de kont naar de kant geankerd, en een lijn naar de kant. De eerste keer dat we dat deden, maar het zorgt voor veel ruimte in de baai en lekker overzichtelijk 😉

Virgin Gorda Sound bij Eustatia Island, uitkijkend op Necker Island (privé eigendom van Richard Branson)

En éindelijk zijn wij helemaal alleen op een prachtig strandje. En jawel, daar wordt Suzanne verrast!!! En natuurlijk zegt ze ja!

Naast al dat heerlijke baaitjes-hoppen houden we de e-mail goed in de gaten, want de datum van het vertrek van het transport wijzigt vaak. Eerst is het 3 mei (we hebben “haast” als we dit in Barbuda horen en zeilen zo snel mogelijk naar de BVI) en dan wordt het ineens 10 mei.. (heerlijk, nóg een extra week). Dan toch 8 mei en dan weer 10.. Goed, het blijft onduidelijk.

Ons transport zal vertrekken vanaf St. Thomas. Dat is een eiland dat niet tot de BVI (British) behoort, maar tot de US VI (US Virgin Islands). Dat betekent dat we met onze boot Amerika in moeten varen, en dat is nog helemaal niet zo gemakkelijk. We hebben eerst (al weken geleden) een ESTA aangevraagd (Visum Waiver Program). Dit ging gewoon via internet. Maar om met eigen boot de States binnen te mogen varen, moeten wij ons eerst (zónder boot) melden in een US bij de douane, de nodige stempels halen, om vervolgens terug te gaan om onze boot te halen. Het klinkt omslachtig, en ja, dat is het ook!

Wij gaan naar West End op Tortola (dit is de BVI). Vanaf hier gaat een ferry naar St. Johns (dichtstbijzijnde douane in de USVI). We laten Freya achter aan een mooring, en pakken de ferry. Dit ritje is maar 20 minuten, in een ferry die in de jaren ’70 waarschijnlijk al werd afgekeurd. Toch weten ze hiervoor 55 dollar te rekenen, en owja, ook nog 28 dollar tax?! Welkom in de US… Aangekomen in St. Johns, krijgen we onze stempeltjes binnen 5 minuten, en wachten we 2,5 uur op de ferry die ons weer terug gaat brengen. Dus aan het einde van de rit, zijn we een dag bezig voor 3 stempels, en 250 dollar lichter.. Maar, hé, mission accomplished, we mogen de US in!

Terwijl Coen nog wat sipjes naar Freya kijkt, die alleen achter blijft aan haar mooring

raced de ferry met 25 knopen richting de US.

 

Begin mei varen we de US in. We klaren in in St. Johns, en vertrekken binnen enkele minuten weer naar een mooie baai: Christmas Cove. Hier hebben ze iets geniaals: een pizza boot! Dat we dat nog nergens anders gezien hebben..?! Pizza’s to go, te bestellen via de marifoon. En lekker dat ze zijn!

De volgende dag varen we naar Brewers Bay, een baai met een mooi strand, een afvalbak en douches. Een fijne plek om de laatste voorbereidingen voor het transport te treffen, want hier kunnen we water halen als het nodig is, en gewoon ons afval kwijt. Gek genoeg was dat helemaal niet zo gemakkelijk op de BVI en USVI; veelal moest je 2-5 dollar betalen om een zakje te dumpen of liepen we tijden te zoeken naar een gewone prullenbak. En aangezien we zo voor vertrek wel wat op te ruimen hebben..

Brewers Bay. Wat zal het lang duren voordat we weer in zulk helder en lekker warm water zullen liggen (en het niet thuis in bad is?!)

Verder liggen er nog 3 andere Nederlandse boten in Brewers Bay, die net als wij, wachten op het transport. De Blabber, de Antares en de Blue Dream. We doen allemaal hetzelfde: we ruimen de boot op, halen de zeilen eraf, windvaan eraf, zonnepanelen eraf, en wisselen deze kleine klusjes af met wat laatste middagen genieten van het strand, het heerlijk warme water, en het uitzicht. Daarnaast moeten de voorraden op alle boten op, dus de borrel is iedere dag weer een feestje!

We houden zelfs een bonte-Hollandse middagborrel, met oranje attributen, HEMA rookworsten (drijvende dan hè), pannenkoeken, poffertjes en appeltaart. Nederland, we komen er aan!

Vanaf Brewers Bay varen we via Honeymoon Bay (hoe kan het ook anders?!) naar Charlotte Amelie, de hoofdstad van St. Thomas. Hiervandaan zal onze boot vertrekken. Na alle kleine baaitjes en strandjes van de afgelopen weken is het wel weer leuk om even in een stad te zijn. Lang geleden was St. Thomas van de Denen, en in de bouwstijl zie je dat terug.

Charlotte Amelie

Op 10 mei arriveert de Schippersgracht, en we gaan alvast maar even kijken. Onze boot wordt namelijk als een van de laatste, op 13 mei, geladen.

Het is een gek gevoel om naar de Schippersgracht te varen. Freya helemaal kaal geplukt, alles netjes opgeborgen en 2 tassen staan klaar om met ons van boord te gaan. Mark zet Suzanne en Coen op de kade af, en vaart ‘m langszij. En dan hijsen ze ons kleine bootje bekwaam omhoog. En daar staat ze, hoog en droog, klaar voor de oversteek. Wij slapen een nachtje in een hotel in Charlotte Amelie, en hebben de volgende dag het vliegtuig naar Miami: 1250 mijl in 4 uur, dat schiet tenminste lekker op!

Daar gaaaaaat ze……