Suriname – de Commewijne rivier op

Nadat ook Henk en Edith weer naar Nederland zijn vertrokken, maken we Freya klaar voor een “expeditie naar de jungle”. Al voordat we uit Nederland vertrokken, waren we plan deze expeditie te ondernemen; met Freya de Commewijne rivier opvaren. Het plan is om tussen de mangrove bossen in kleine kreekjes te ankeren. Aapjes zullen ons tegemoet slingeren en inheemse stammen zullen ons verwelkomen. Met een beetje geluk zien we zelfs schildpadden en kaaimannen. Je begrijpt dat we er zin in hebben J.

Bij vertrek uit Domburg regent het pijpenstelen en de verwachting is dat dit weer de hele dag aanhoudt. We maken van de noodzaak een deugd. Op de autopilot vaart Freya richting Paramaribo terwijl we alle drie douchen in de regen. Onderweg komen we de Bojangles en de Tsuru tegen en vormen weer even een klein drijvend Nederlands eiland. Er worden tips en wensen uitgewisseld en met het kenteren van het tij scheiden onze wegen weer. Bojangles en Tsuru varen de Surinamerivier op, richting Domburg. Freya, Agaath en Zahree varen de Commewijne rivier op richting “the Jungle”. Het weer is gelukkig opgeknapt en we varen rustig door het mooie landschap van de Commewijne.

Het transportmiddel in Suriname, de korjaal

De rivier op

Het is 11 uur ’s nachts. Mark ligt lekker een podcast te luisteren, totdat ons anker alarm afgaat. We hebben het alarm vrij krap afgesteld omdat we in een nauwe kreek liggen en er weinig ruimte is om te draaien, veel ketting hebben we dus ook niet gestoken. Naar buiten gaan willen we nog niet… want dat is het domein van de muggen, vliegende kakkerlakken en ander gespuis. Op ons “anchorwatch-scherm” zien we dat we netjes zijn omgedraaid tijdens de kentering van het tij. We hebben geen takken horen kraken, dus blijkbaar is dat allemaal goed gegaan. Op het scherm zien we ook dat we steeds verder verplaatsen, dus het lijkt dat ons anker krabt… Even later horen we het inderdaad over de grond schrapen.  Als we aan dek komen zien we dat het bijna 3 knopen stroomt!

In onze pyjama stappen we aan dek om wat extra ketting te steken. Suzan schijnt bij en Mark is bezig met de ankerlier. We worden werkelijk waar aangevallen en opgegeten door de muggen. Na een verse “DEET-douche” wordt het wat beter. Het anker lijkt nu ook beter te houden. Mooizo! Achter ons zien we dat het de Zahree wat minder makkelijk af gaat. Zij zitten met hun mast vast in de omliggende bomen. Met hulp van de K’dans komen ze gelukkig vrij. Wij slaan de muggen en kakkerlakken van onze rug en gaan weer naar binnen. Nog voor we ons kussen raken horen we een klap en een hoop gerommel aan de ketting. Waarschijnlijk is een drijvende tak of stam verstrikt geraakt in onze ketting… dus… terug naar het domein van de muggen J. Na een kwartiertje tobben met de pikhaak zijn we vrij en kunnen we weer naar bed. Als Suzan, in pyjama en op blote voeten de kuip instapt hoor ik gekraak en een gil. We schijnen op de grond en verwachten een kakkerlak van minstens 5 cm te zien. Het blijkt een roze wasknijper… Tijd om naar bed te gaan J

De volgende dag bezoeken we plantage Alliance. Het is een mooi tropisch terrein met een aanliggend slaperig dorpje. We besluiten nog een nachtje te blijven liggen om de volgende ochtend met het kraken van de dag, samen met Agaath, verder stroom opwaarts te varen.

Voor anker in de kreek bij Alliance

Zwarte gieren bij Alliance

Het sluisje van Alliance

Kanaaltjes en slootjes in Alliance

Papaya!

De rivier wordt smaller en de begroeiing dichter. We wanen ons in “the Jungle” met onze eigen boot. Tot vorig jaar voeren er tweemaal per dag grote schepen met bauxiet (grondstof voor aluminium) over de rivier, nu zijn we alleen. De bauxiet handel ligt op z’n gat. Enerzijds door landeigendom perikelen in Suriname, anderzijds doordat Amerika bauxiet op eigen bodem heeft gevonden. Het legt pijnlijk bloot dat het niet heel goed gaat met het land Suriname.

(Maak je klaar voor de volgende drie-traps-raket…) Aangekomen op de volgende bestemming (de Koopmans kreek) eten we met de Agaath cake (…Koopmans cake) aanboord van Freya (een Koopmans ontwerp) -> het moet gewoon zo zijn J. Nog voor we ons anker laten vallen ziet Suzan al de eerste slingeraap. Met de dinghy varen we die middag de kreek in om ons vervolgens met de stroom terug naar Freya terug te laten drijven. Het is een mooie rit, maar de slingerende apen blijven nog even uit.

We liggen prachtig in de Koopmans kreek

’s Avonds eten we aan boord van Agaath. Tijdens de rit terug naar Freya in het pik, pik en pikkedonker en worden we omringd door vleermuizen en ander vliegend gespuis. De volgende ochtend gaan we vroeg anker-op om van de stroming gebruik te maken. Voor we de kreek uitvaren zien we de apen! Een hele groep slingert en klautert van boom naar boom vlak naast de boot. Een prachtig gezicht!

Aapies kijken 🙂

Die dag willen we naar het “Marron-dorp” Pikin Santi varen. De Marrons zijn nakomelingen van Creoolse slaven die gevlucht zijn van Nederlandse plantages. Het dorp is gesticht rond 1900 en er is sindsdien weinig veranderd. Op dit moment wonen er 60 mensen. De mensen in het dorp zijn erg vriendelijk. Enerzijds is het mooi om te zien hoe zij leven, anderzijds is het toch ook wel droevig. Er is een duidelijk tekort aan goede medische zorg; veel kinderen zien er ongezond uit en het dorpshoofd ziet bijna niet meer. Er is een elektriciteitsnetwerk, maar er is geen geld voor diesel om de generator te gebruiken en er is geen goede riolering en geen goed drinkwater systeem. Coen en Melle rennen binnen een mum van tijd door het dorp tussen de lokale kindjes.

Coen en opstapper Melle

De volgende ochtend varen we weer met het kraken van de dag terug over de rivier. Als het tij kentert, droppen we ons anker om een paar uur stroom tegen af te wachten, en met de volgende kentering nog een paar uur door te varen. ’s Avonds liggen we in de volgende idyllische zijrivier: de Pericarivier. Het is kraakhelder ‘s nachts, de sterrenhemel is adembenemend en het is lekker koel.

Een prachtige ochtend op de rivier

Gekke-bekken-trekken

De prachtige gerenoveerde plantage Frederiksdorp

De volgende dag vervolgen we onze weg. Even na het middaguur komen we bij Frederiksdorp aan. Dit is een oude plantage die volledig gerestaureerd is tot een luxueus resort. Het is er prachtig en we voelen ons enorm welkom door het super vriendelijk personeel. Het eten is ook heerlijk! We kunnen weer naar hartenlust de watertanks vullen, internetten en zelfs een wasje draaien. Coen kan ook weer heerlijk zwemmen in het zwembad. Hier nemen we langzaam afscheid van Suriname en bereiden ons voor op de volgende etappe: we gaan naar het blauwe water van Tobago!